Kolejne malowania nawy kościoła

W roku 1913 kościół po raz pierwszy został pomalowany na biało przez Władysława Tenscherta z Wadowic. Dopiero w roku 1926 ściany koscioła pokryto prostą polichromią.

W roku 1899 w nawie głównej zawisł pierwszy pająk, oczywiście ze świeczkami woskowymi; drugi - już ze świecami elektrycznymi – zafundowały wadowiczanki w roku 1909, a trzeci w roku 1916. Dwa ostatnie żyrandole, a może również i pierwszy, zostały wykonane w firmie Seipa w Krakowie.

W roku 1908 kościół otrzymał oświetlenie elektryczne. Jego koszty pokrył ks. Tomasz Bryniarski, ekspozyt ponikiewski.

Ławki dla wiernych wykonała fabryka Edmunda Szymanka z Bielska(1900). Ta sama fabryka wykonała dwa konfesjonały, stojące bliżej ołtarzy bocznych, drugą parę, zrobił stolarz wadowicki Jan Alberti (1910).

W latach następnych kontynuowano prace wykończeniowe w kościele, uzupełniano wyposażenie, potem je modernizowano, przeprowadzając niezbędne remonty i przystosowywano wnętrze do nowych potrzeb liturgicznych. Dosyć szybko okazało się, że architekci źle zaplanowali grubość murów kościelnych, skutkiem czego w zimie przemarzały i na ścianach pojawiały się plamy. Aby temu zapobiec i równocześnie przygotować wnętrze kościoła do malowania, w roku 1910 zachodnią ścianę kościoła wyłożono od zewnątrz płytkami ceramicznymi. Ponieważ nie uczyniono tego również od strony wschodniej, do dzisiaj ściana nawy wschodniej przemarza.

W roku 1913 kościół po raz pierwszy został pomalowany na biało przez Władysława Tenscherta z Wadowic. Dopiero w roku 1926 ściany koscioła pokryto prostą polichromią.

Pierwszy całościowy remont wnętrza kościelnego miał miejsce w roku1938. Zończyk odnowił polichromię i złocenia ołtarzy bocznych i ołtarza głównego, ambony, stacji drogi krzyżowej, pozłocił na nowo tabernakulum, wymieniono okna, wreszcie Piotr Brzęczek pomalował cały kościół temperą. Kościół otrzymał również nowy piec grzewczy.

Podczas walk o Wadowice w styczniu 1945 roku kościół nie poniósł większych strat. Wprawdzie kilka niewielkich kul armatnich przebiło cienką ścianę wschodnią I wpadło do kościoła, ale nie wybuchły. Uszkodzonych zostało pięć witraży okiennych, niewielkich uszkodzeń doznał dach i rynny. Dokonując remontu witraży, usunięto prowizoryczne drewniane okna z jasnymi szybami, które osłaniały witraże od zewnątrz, w prezbiterium witraże kolorowe zastąpiono jasnym szkłem katedralnym, dzięki czemu prezbiterium rozjaśniło się. W roku 1956 zaprowadzono centralne ogrzewanie w kościele, zakrystii, przy furcie klasztornej i w sali „pod dzwonami" na drugim piętrze. Inwestycja ta dała początek innym, które z niewielkimi przerwami trwały do końca wieku. Dwa lata później Marian Konarski, artysta malarz z Krzeszowic, pomalował wnętrze kościoła temperą kazeinową, pokrywając jego ściany, w tym wszystkie nisze nad arkadami, symbolicznymi obrazami, które nieco raziły po przednim gładkim malowaniu. Przy okazji tego remontu z kościoła usunięto żyrandole.

Remonty z początku lat osiemdziesiątych przygotowały kościół na zbliżające się uroczystość beatyfikacji o. Rafała Kalinowskiego.

W roku 1981 rozpoczęły się bardzo poważne w dziejach tej świątyni prace remontowe. Zaczęto od posadzki. Na dawną, szarą i mało estetyczną, nałożono nową z różowej i białej marianny pinczowskiej. Taką samą posadzkę otrzymały korytarzyk prowadzący do zakrystii i zakrystia. Nowa posadzka prezentowała się bardzo estetycznie, szczególnie początkowo, gdy była pastowana, z czasem okazało się, że jest zbyt miękka, skutkiem czego bardzo szybko zaczęła się kruszyć.

W następnym (1982) roku Karol Pustelnik pomalował kościół, zostawiając symboliczne obrazy tylko w niszach. Równocześnie w kościele wymieniono ławki dla wiernych. W miejsce dawnych czternastu, zbyt wysokich i ciemnych, zajęły 22 dębowe, jasne i niskie.

Ostatnie wielkie zmiany we wnętrzu świątyni zaszły w latach 2003 i 2004. Kościół otrzymał nową polichromię. Została ona uroczyście poświecona w dniu 19 marca 2004 r., podczas uroczystości nałożenia papieskiego pierścienia na prawą dłoń św. Józefa Oblubieńca NMP.