Grupa modlitwy karmelitańskiej

O nas

Gromadzimy się na cichej modlitwie w duchu karmelitańskim. Świadomi, że droga do głębokiego życia, do świętości, prowadzi przez modlitwę, staramy się jej uczyć wciąż na nowo, poznawać jej bogactwo w teorii i praktyce. A że modlitwy nie da się oddzielić od życia, szukamy również podpowiedzi, jak ulepszać nasze życie.

Tę wędrówkę wewnętrzną podejmujemy w dobrym towarzystwie świętych Karmelu, karmiąc się ich nauką, ale również we wspólnocie osób mających podobne pragnienia.

Św. Teresa od Jezusa uważała za wielkie nieszczęście bycie osamotnionym wśród tak wielu niebezpieczeństw świata, dlatego mocno zachęcała osoby, które praktykują ten rodzaj modlitwy, do przyjaźni:

Radziłabym każdemu, kto się oddaje modlitwie wewnętrznej, aby zwłaszcza z początku starał się o przyjaźń i towarzystwo z tymi, którzy podobnie ćwiczą się w rozmyślaniu. Jest to rzecz w największym stopniu pożyteczna, choćby tylko, dlatego, że wtedy jeden drugiego swoją modlitwą wspomaga. Jeśli w zabiegach czysto ziemskich ludzie szukają sobie przyjaciół dla wzajemnej uciechy, nie rozumiem doprawdy, dlaczego by temu, kto szczerze zaczyna służyć Bogu i miłować Go, nie było wolno mieć powiernika lub kilku dobranych przyjaciół i zwierzać się im z tych pociech, czy też trudności, jakich niechybnie musi doznać każdy, kto się oddaje modlitwie wewnętrznej. (Św. Teresa od Jezusa, Księga życia, 7, 20.)

Modlitwa wewnętrzna

Istotą modlitwy wewnętrznej, zwanej też myślną lub kontemplacyjną, jest przyjacielska zażyłość, dialog, mówienie sercem do Boga, w sposób samorzutny, nie posługując się formułami przygotowanymi lub wyuczonymi na pamięć.

W tej formie modlitwy możemy wyrażać Bogu wszystkie pragnienia swego serca. A przede wszystkim miłość, pragnienie miłowania Go. Św. Teresa zachęcała do nawiązywania po wiele razy tej zażyłej relacji przyjaźni z Bogiem. A że przyjaźń wypływa z miłości, więc trzeba przede wszystkim przeżywać modlitwę w kluczu miłości.

Niemożliwa jest miłość, jeśli nie myśli się o osobie umiłowanej. Miłość rodzi się z poznawania drugiej osoby. By Boga miłować, trzeba o Nim myśleć, trzeba Go poznawać, rozważać Jego tajemnice. Poznawać samego Jezusa przede wszystkim ze słowa Bożego, z Ewangelii. Na modlitwie myślimy dlatego, by kochać, by karmić miłość. Modlitwa wewnętrzna potrzebuje więc pewnego przygotowania, skupienia, karmi się słowem Bożym, jego rozważaniem, a wszystko to jako pomoc w miłosnym dialogu z Bogiem.

Nasze spotkania

Spotykamy się we wtorki o godzinie 19.30. Podczas każdego spotkania chcemy trwać w cichej, przynajmniej półgodzinnej modlitwie wewnętrznej, połączonej z Eucharystią, Liturgią godzin (brewiarzem), liturgią słowa czy też wspólnym dzieleniem się słowem, swoim życiem.

Coś więcej…

Zachęcamy do odkrywania bogactwa Karmelu i modlitwy wewnętrznej przez korzystanie z dzieł karmelitańskich świętych, szczególnie św. Teresy od Jezusa (Księga życia, Twierdza wewnętrzna), czy też lektury popularnych i cennych książek o modlitwie wewnętrznej o. Gabriela od św. Marii Magdaleny (Mały katechizm życia modlitwy) oraz o. Wilfrida Stinissena (Wędrówka wewnętrzna).

Schemat modlitwy karmelitańskiej

Przygotowanie bliższe.

Przygotowanie, w czasie którego powinniśmy się zastanowić nad następującymi rzeczami:

  • Kim jest ten, który się modli? By uświadomić sobie swą słabość, ale również swą godność.
  • Kim jest Bóg, z którym rozmawiam? Dla uzyskania poszanowania i klimatu zażyłości.
  • O czym zamierzam rozmawiać z Bogiem? Dla zaprowadzenia porządku i skupienia uwagi.

Wyciszenie się i skupienie na obecności Bożej, znak Krzyża, wezwanie Ducha Świętego, na przykład:

P: Przyjdź, Duchu Święty…

W:  …napełnij serca Twoich wiernych i zapal w nich ogień Twojej miłości.

P: Boże, Ty pouczyłeś serca Twoich wiernych światłem Ducha Świętego, daj nam w tym Duchu poznać, co jest prawe i Jego pociechą zawsze się radować. Przez Chrystusa, Pana naszego.

W: Amen.

Krótki rachunek sumienia

Lektura tekstu. Odczytanie dwu- lub trzykrotne z zastanowieniem się nad jego treścią (Jakie jest znaczenie dosłowne? Jakie jest znaczenie duchowe? Co dany tekst mówi do mnie?)

Medytacja, czyli rozważanie. Ma charakter rozumowy, lecz zmierza do tego, by rozpalić naszą wolę miłością.

Stanięcie w obecności Bożej. Przyjęcie obecności Bożej w głębi naszego serca. Duchowe „przeniesienie się” w wierze wraz z Nim do danej sceny ewangelicznej. Wyobrażenie sobie opisanej sceny, zdarzenia (nie jest konieczne). Rozważanie.

Miłosna rozmowa z Przyjacielem, Ojcem, Bratem, Oblubieńcem mająca prowadzić do kontemplacji, do głębokiego przylgnięcia sercem do Boga, do pełnego prostoty i miłości spojrzenia, do milczącej obecności.

Dziękczynienie i uwielbienie Boga

Prośby

Zakończenie. Ofiarowanie, postanowienie, podsumowanie (krótka modlitwa kończąca, np. Pod Twoją obronę…)

Kontakt

Opiekunem grupy modlitewnej jest o. Marian Zawada

deneme bonusu veren sitelerpornpornporn