W okresie II wojny światowej wielu chrześcijan, głównie kapłanów i osób zakonnych, stało się ofiarami hitlerowskiego nazizmu, najwięcej na ziemiach polskich. Niektórzy z nich już dostąpili chwały ołtarzy, na przykład karmelita holenderski Tytus Brandsma, karmelitanka Teresa Benedykta od Krzyża (Edyta Stein), w Polsce św. Maksymilian Kolbe i bł. Michał Kozal. biskup włocławski. I w Polsce, i poza Polską grono męczenników jest znacznie liczniejsze. W samej Polsce zostało zamordowanych ok. 2500 kapłanów, zakonników, zakonnic i kleryków. Trudno wszystkich beatyfikować. Spośród tej wielkiej liczby w roku 1992 wybrano 108 osób, dla których zachowały się dokumenty. Są wśród nich: 3 biskupów, 52 kapłanów diecezjalnych, 26 kapłanów zakonnych, 8 braci zakonnych, 8 sióstr zakonnych, 9 osób świeckich i dwóch alumnów.

Kapłanów jest najwięcej, ponieważ oni najbardziej byli narażeni na działalność represyjną. Spośród świeckich na uwagę zasługuje Stanisław Starowieyski, gorliwy działacz Akcji Katolickiej, współpracownik św. Maksymiliana Kolbego, który zmarł w obozie w Dachau w wyniku zadanych mu tortur. Przykład heroicznej miłości bliźniego zostawiła nam Marianna Biemacka; w areszcie zastąpiła brzemienną synową, ratując życie jej i dziecka. Została rozstrzelana 13 czerwca 1943 roku w Naumowieżach koło Grodna.

Jednym z beatyfikowanych jest przeor czerneński, o. Alfons Maria Mazurek. Nie był on jedynym karmelitańskim męczennikiem na ziemiach polskich w okresie II wojny światowej. W lipcu 1943 roku Niemcy zamordowali o. Gracjana Glowacza i o. Fidelisa Krawca z klasztoru wileńskiego. W 1941 roku, na prośbę abp. Romualda Jałbrzykowskiego, wyjechali do pracy apostolskiej w okolice Witebska, gdzie od rewolucji nie było kapłana. Zapłacili za to życiem.

Dnia 24 sierpnia 1944 roku w Czernej został zastrzelony przez Niemców nowicjusz, brat Franciszek Powiertowski. Pochodził z Warszawy. Bardzo przeżywał Powstanie Warszawskie. Prosił Boga, aby nikt z jego rodziny nie zginął bez stanu łaski i w tej intencji ofiarował swoje życie. Cała rodzina ocalała, a zginął tylko on, w bezpiecznym czerneńskim klasztorze. O. Alfons jako przełożony odprowadził swojego najmłodszego syna na cmentarz. Kilka dni później został pochowany obok niego.